Is mijn lichaam niet veel te stijf om yoga te gaan doen? Hoe voel ik waar mijn grenzen zitten?

Dit zijn twee vragen die ik regelmatig krijg. Ik vind het leuk om soms vragen die veel langs komen, via deze manier wat meer uit te leggen.

Het mooie van de yin yoga is dat je in een stijver lichaam veel sneller en makkelijker strekking ervaart dan in een leniger lichaam. In een leniger lichaam is het veel meer zoeken. Door de strekking in een houding, stimuleer je de energiebanen in het lichaam. Een Yin Yoga-practice is er op gericht om eventuele blokkades te verminderen of te verzachten zodat de energie weer vrij(er) kan stromen. Eigenlijk hetzelfde als een accupunctuur sessie maar dan zonder de naalden.

Toen ik zelf net begonnen was om yin yogalessen te gaan volgen, dacht ik altijd dat hoe dieper ik in een houding kwam, hoe beter het was. Ik zag dat de lerares en veel mensen om mee heen heel mooi lagen in een houding. Ze kwamen bijna helemaal aan de grond en dat zag er zo relax uit en “echt yogi”. Ik dacht als ik dat kan, dan heb ik een hoop bereikt. Maar doordat ik dat probeerde, ging ik vaak over mijn grenzen.

Doordat we vaak in ons hoofd leven, raken we heel langzaam steeds verder af van het voelen. Wat voelen we nou eigenlijk in ons lichaam? Waar ligt onze grens? Ik heb ook heel lang het idee gehad dat ik de houding moest volhouden omdat iedereen dat deed. Vooral niet eerder uit een houding gaan want dat lijkt slap of niet sterk genoeg. Altijd fijn zo`n ego die altijd in de buurt is;) Maar het fijne van langer in een houding liggen is, dat ik steeds beter ben gaan voelen waar nou eigenlijk mijn grens ligt. En natuurlijk ga ik er soms nog wel eens overheen maar gelukkig ben ik mij er wel snel bewust van. En vraag me dan af: waarom blijf ik dan te lang in die houding. Voor wie moet of ben ik dat aan het doen? Ik heb er zelf namelijk alleen maar last van na die tijd. Het gevoel hebben van altijd maar doen en doorgaan mag ik langzaam meer loslaten. Dat eerder uit de houding komen niet betekent dat het minder is. Maar juist aangeeft van kracht en zelfkennis. Steeds meer gaan voelen wat mijn lichaam in dat moment aan kan. Elke dag is het anders. S `ochtends is mijn lichaam stijver dan in de avond. Het leren dat elke dag de houding anders kan zijn. Net zoals dat je gevoel en je gedachtes elke moment anders kunnen zijn. Alles afstemmen op hoe het op dat moment is. En of dat nou meer of minder is, het gaat erom dat je accepteert dat het prima is zoals het is. Geen goed of fout. Geen mening of oordeel. Geen ego die de overhand heeft. Gewoon voelen en naar jezelf luisteren. En ja dat is lastig maar zeker de moeite waard! Ik vind het echt een teken van kracht als je luistert naar je lichaam en daarnaar handelt. Zonder bang te zijn wat een ander denkt of vindt.